عفونت هرپس ویروس در پرندگان

خانواده هرپس ویروس‌ها می‌توانند عفونت‌های پایداری را ایجاد کنند که ممکن است طول بکشد یا به طور متناوب در طی چندین هفته، ماه و حتی سال‌ها تکرار شود. همه پرندگان آلوده این ویروس را در طول زندگی خود حمل می کنند و می توانند در هر زمان بیماری را دفع کنند و آن را به سایر پرندگان سرایت کنند. در حالی که درمان و واکسن‌هایی برای برخی از سویه‌ها در دسترس است، اما همیشه موفقیت‌آمیز نیستند و اغلب در پیشرفت بیماری بسیار دیر ظاهر می‌شوند. به دلیل عدم توانایی در درمان کامل این بیماری، پیشگیری بهترین راهبرد برای تضمین سلامت پرنده شماست.

ویروس هرپس یک ویروس DNA گسترده است که بسیاری از انواع پرندگان، اعم از حیوانات خانگی وحشی و… را آلوده می کند. در درجه اول، گونه های مختلف ویروس هرپس بر بافت های لنفاوی، سلول های عصبی و سلول های اپیتلیال مانند پوست، مخاط و کبد تأثیر می گذارد، اما بسیاری از قسمت های دیگر بدن نیز می توانند تحت تأثیر قرار گیرند. در حالی که شناسایی در مراحل اولیه دشوار است، ویروس هرپس اغلب منجر به پاپیلوم های داخلی می شود که بر اندام های مختلف تأثیر می گذارد و می تواند کشنده باشد.

علائم بین بسیاری از سویه های ویروس هرپس که در زمان دفع از پرنده ای به پرنده دیگر منتقل می شوند کاملاً متفاوت است. مشکل دیگر در تشخیص این است که پرنده شما به ویروس هرپس آلوده شده است ولی پرندگان قبل از ظاهر شدن ناگهانی علائمی که منجر به مرگ می شود یا ناقلان خاموش بیماری هستند، اغلب بدون علامت هستند. با توجه به بیماری ، فقط علائم برخی از سویه های رایج ذکر شده است.

بیماری پاچکو یا هرپس ویروس پسیتاسین

• بی حالی
• ضعف
• افسردگی
• از دست دادن اشتها
• برگشت مخاط شفاف
• ادرار سبز رنگ
• ادرار زرد روشن با مدفوع کم
• اسهال
• خون در مدفوع
• پاپیلوم ها در حفره دهان، چشم ها یا مخاط کلواکال
• اتساع شکم به دلیل بزرگ شدن کبد، طحال یا کلیه ها
• مرگ ناگهانی

بیماری تراکئیت آمازون

• ضایعات پاپیلوم روی پا
• ترشح از چشم، حفره بینی یا دهان
• تنفس منقاری باز
• سرفه کردن
• پنومونی
• عفونت های چشمی

ویروس هرپس بادگریگار

• کاهش قابلیت جوجه ریزی در تخم

لارنگوتراکئیت عفونی

• تنگی نفس
• نفس نفس زدن
• سرفه کردن
• خس خس سینه
• مخاط خونی
• تکان دادن سر
• دشواری در تنفس
• تورم سینوس ها
• ترشحات بینی
• چشمان خیس

بیماری مارک

• فلج پاها و بالها
• رشد لنفوم روی پوست اطراف فولیکول های پر
• لنفوم در عضلات اسکلتی

انواع عفونت های هرپس ویروس

سه زیرخانواده شناخته شده برای این ویروس وجود دارد که به طبقه بندی گونه های مختلف ویروس هرپس کمک می کند، یعنی آلفا، بتا، و آنهایی که طبقه بندی نشده اند.

آلفا هرپس ویروس

این خانواده شامل لارنگوتراکئیت عفونی است، یک اتفاق رایج در جوجه ها، نای آمازون که جوجه ها و طوطی های آمازون را مبتلا می کند و طاعون اردک می باشد.

ویروس هرپس بتا

این خانواده نسبتاً بزرگ‌تر است و بسیاری از گونه‌های ویروس هرپس را در بر می‌گیرد که در گونه‌های پرندگان وحشی مانند کبوتر، شاهین، جغد، عقاب دیده می‌شود. همچنین شامل دو گونه رایج در پرندگان خانگی است.

بیماری پاچکو

این بیماری که به عنوان ویروس هرپس پسیتاسین نیز شناخته می شود، باعث رشد پاپیلومای داخلی در طوطی ها می شود که معمولاً در دستگاه گوارش است. گونه های معمولی که تحت تأثیر این بیماری قرار می گیرند عبارتند از: ماکائوها، طوطی های آمازون، طوطی های سر شاهین، کانورها و کاکادوها. از این نوع ویروس هرپس، PsHV-1، چهار ژنوتیپ متمایز وجود دارد و عفونت هرپس ویروس پسیتاسین به ژنوتیپ، گونه‌ای که در معرض آن قرار می‌گیرد و سایر عوامل مرتبط بستگی دارد. در برخی از گونه ها، این یک عفونت کشنده است، در حالی که به نظر می رسد برخی دیگر به این بیماری مقاوم هستند.

ویروس هرپس بادگریگار

این امر بر روی طوطی‌ها و آمازون‌های دو سر زرد تأثیر می‌گذارد.

طبقه بندی نشده

این نوع از ویروس هرپس شامل سویه هایی است که بوقلمون ها، قناری ها و فنچ های گولدیان و همچنین بیماری مارک را که صنعت طیور را تحت تاثیر قرار می دهد،در برمی گیرد.

بیماری مارک

این ویروس باعث رشد لنفوم در مرغ، بوقلمون و بلدرچین می شود.

عامل ایجاد هرپس ویروس در پرندگان از طریق انتقال ویروس از پرنده ای به پرنده دیگر است. پرندگانی که آلوده می شوند می توانند علائمی از خود نشان دهند یا بدون علامت باشند، در این صورت می توانند به ناقلان خاموش تبدیل شوند. پرندگانی که علائم بالینی عفونت را داشته اند، اما بهبود یافته اند، ویروس را نیز در خود حمل می کنند. همه پرندگان آلوده همچنان ناقلین مزمن هستند و می توانند به طور متناوب ویروس را در هر زمانی در طول زندگی خود دفع کنند و در نتیجه آن را به هر پرنده دیگری در محیط منتقل کنند. ویروس را می توان از طریق:

• تماس مستقیم
• آلودگی هوا، مانند استنشاق گرد و غبار آلوده
• غذا یا آب آلوده
• مدفوع
• ترشحات بینی
• فلس ها یا پوسته های پوستی که ریخته شده اند
• بقایای پر
• تخمک های آلوده
• انتشار توسط سوسک های تیره (Alphitobius diaperinus)

عواملی که می توانند احتمال عفونت و دفع بیماری را افزایش دهند عبارتند از:

• فشار
• معرفی پرندگان جدید
• جابجایی
• پرورش
• وجود بیماری دیگر
• تغییرات هورمونی

با توجه به علائم متغیر مرتبط با گونه های مختلف ویروس هرپس، اغلب دامپزشک باید سایر علل احتمالی را تا زمانی که ویروس هرپس شناسایی شود محدود کند. دامپزشک احتمالاً یک معاینه فیزیکی کامل انجام می دهد و از شما در مورد سابقه قرار گرفتن پرنده در معرض بیماری ها یا سموم و همچنین اطلاعاتی در مورد رژیم غذایی می پرسد. حتماً در مورد سفرهای اخیر، قرار گرفتن در معرض پرندگان جدید یا تغییر در رژیم غذایی به دامپزشک خود اطلاع دهید.

نمونه خون گرفته می شود و همچنین می توان سواب هایی از حفره دهان یا ناحیه کلوآک گرفت. با این نمونه‌ها، آزمایش‌های مختلفی انجام می‌شود که می‌تواند ویروس هرپس را شناسایی کند و در برخی موارد حتی می توان سویه و ژنوتیپ خاص را شناسایی کنند. PCR یا آزمایش واکنش زنجیره ای پلیمراز معمولاً برای این مورد استفاده می شود. آزمایش‌های دیگر می‌تواند شامل میکروسکوپ الکترونی، روش‌های ایمونوفلورسانس، و آزمایش ایمونودیفیوژن ژل آگار (AGID) باشد. گاهی اوقات می توان مدفوع را برای ردپای بیماری نیز بررسی کرد.

به دلیل عدم وجود علائم در بسیاری از موارد، مرگ ناگهانی ممکن است قبل از تشخیص ویروس رخ دهد. نمونه‌برداری‌ها و آزمایش‌های مختلف می‌توانند علت مرگ را تعیین کنند

درمان عفونت هرپس ویروس در پرندگان

درمان ویروس هرپس در پرندگان اغلب برای پرندگانی که علائم را نشان می دهند خیلی دیر است. واکسن می تواند تزریق شود.

می توان داروهای ضد ویروسی مانند آسیکلوویر را به غذا داد. هر گونه پاپیلوما یا ضایعه را می توان با سوزاندن یا با جراحی برداشت، اما در بسیاری از موارد قابل بازگشت است. درمان‌های حمایتی اغلب انجام می‌شود، مانند آنتی‌بیوتیک‌ ها برای عفونت‌های ثانویه و مسکن‌ها.

مهمترین اقدام پس از تشخیص، جلوگیری از گسترش بیماری است. نیاز به استفاده از تکنیک های مناسب و بهداشتی است و هر پرنده دیگری در همان محیط باید آزمایش شود.