قناری آتلانتیک

قناری آتلانتیک یا قناری وحشی نام علمی(Serinus canaria)

یک پرنده آوازخوان بومی جزایر قناری، مادیرا و آزور در اقیانوس اطلس است که از خانواده سهره‌ها می‌باشد. پرنده وحشی اغلب سبز و زرد می‌باشد و با رگه‌هایی مایل به قهوه‌ای در پشتش. اما در اسارت در رنگ‌های مختلف تکثیر شده است.

طول این پرنده ۱۲.۵ سانتیمتر و فاصله نوک بال‌ها ۲۰ تا ۲۳ سانتیمتر و وزنش ۱۵ تا ۲۰ گرم است.پرنده نر سر بیشتر سبز و زرد دارد که بخش‌های زیرین زردتر است

شکم و بخش‌های مخفی زیر دم تقریباً سفید رنگ با مقداری خطوط تیره در اطراف هستند.و بخش‌های بالایی سبز و خاکستری با خطوط تیره هستند.ماده‌ها مانند نرها هستند اما سری خاکستری‌تر و سینه و بخشهای زیرین زرد کم رنگ‌تر دارند.پرندگان جوان بیشتر قهوه‌ای با خطوط تیره هستند.

تخم‌ها بین دی‌ماه تا خردادماه در جزایر قناری گذاشته می‌شود.هر دوره تخم گذاری شامل ۳ یا ۴ و گه‌گاه تا ۵ تا هستند و هر ساله ۲ یا ۳ جوجه پرورش می‌یابد.پرنده ۱۳ یا ۱۴ روز روی تخم‌ها می‌خوابد و جوجه‌ها ۱۴ تا ۲۱ روز و معمولاً ۱۵ تا ۲۷ روز پر و بال درمی‌آورند.

قناری یک پرنده اجتماعی است که همراه با گروه زندگی کرده و هر جفت باهم لانه می‌سازند و از یک محدوده کوچکی دفاع می‌کنند.لانه فنجانی شکل این پرنده ۱ تا ۶ متر و اغلب ۳ تا ۴ متر بالاتر از سطح زمین و بر روی یک درخت یا بوته ساخته می‌شود.

لانه در میان برگ‌ها بسیار خوب پنهان می‌شود و معمولاً روی انتهای یک شاخه و یا یک شاخه دوراهی ساخته می‌شود.لانه از شاخه‌های کوچک، خزه، علف و دیگر مواد گیاهی ساخته می‌شود و با مواد نرم مثل پر و مو پر می‌شود.

تاریخچه پیدایش قناری برطبق مدارک و شواهد موجود این پرنده برای اولین بار در چند جزیره کوچک واقع در اقیانوس آتلانتیک (اطلس) که دارای هوایی معتدل می باشند دیده شده است این سرزمین ها عبارتند از جزایر مادیرا و آزور که در کنار سواحل آفریقا واقع شده ومتعلق به کشور اسپانیا می باشد

پیدایش اولین قناری در ایران

دررابطه ورود اولین قناری به ایران مدارک دقیقی در دست نمی‌باشد ولی در کتاب رجال عصر ناصری آمده است که : ((….دوست محمد خان معیرالممالک که در دربار ناصرالدین شاه بود پس از استعفا ازمناصب دولتی از راه عتبات و مصر به اروپا رفت . وی پس از بازگشت از فرنگ در سال 1306 تعدادی از پرندگان اهلی مرغ،خروس،اردک کاکلی،کبوتر، تعداد بیست جفت قناری دو رگ فری سفید و لیمویی و ابلق را با خود به ایران آورد و در منطقه مهر آباد فعلی در باغی در حدود شصت هزار متر که مهریه مادرش بوده و از مکان های زیبا آن زمان به شمار می آمده نگهداری می کرد.